"On est trop nombreux sur ce putain de bateau" w teatrze Scène Parisienne

Oda do ludzkości. Wszyscy migranci, wszyscy w tej samej łodzi. Spektakl na podstawie Migraaaants Matei Visnieca będzie wystawiany w Scène Parisienne od 8 kwietnia do 27 maja 2025 r. i jest połączeniem teatru, muzyki i tańca.

W samym sercu Paryża, Scène Parisienne jest gospodarzem sztuki"On est trop nombreux sur ce putain de bateau"(Jest nas zbyt wielu na tej pieprzonej łodzi) od 8 kwietnia do 27 maja 2025 roku, prezentowanej przez Compagnie de la Machinerie.

Zaczerpnięta z Migraaaants Matei Visnieca, sztuka podąża za migrantami, którzy przeprawiają się przez morze.

Z cynizmem, absurdalną komedią i czarnym humorem wzywa do łagodnej rewolucji, humanizmu migracji i wywyższenia siły woli, ponieważ "przynajmniej wiemy na pewno, że nie można sadzić drutu kolczastego na falach...".

W wyrazistym pisarstwie o ekstremalnej intensywności poznajemy bohaterów, którzy napotykają niewyobrażalne przeszkody i znoszą niewyobrażalne, aby przetrwać. Poprzez teatr absurdu zbliżamy się jak najbliżej rzeczywistości, przez którą migranci przechodzą od pokoleń. Reprezentujemy nasz zglobalizowany świat, aby uświadomić uniwersalną świadomość, że każdy jest, był lub będzie migrantem.

Aby jak najbardziej zbliżyć się do surowej przejrzystości dramaturga, podejście firmy do sceny znajduje odzwierciedlenie w prostej, monochromatycznej scenografii. Większość zmian (scenografia / postacie) jest dokonywana na oczach, tak jakby publiczność uczestniczyła w tym czasie w tworzeniu prawdziwszego świata.

Poprzez włączenie kilku dyscyplin (taniec, śpiew, perkusja, teatr fizyczny), Compagnie de la Machinerie podkreśla kolegialny aspekt tej pracy (badanie samotności lub fizycznej i psychicznej inwazji).

Jedno hasło przewodnie wyróżniało ich w pracy nad tym dziełem: różnorodność.

Dlatego Compagnie de la Machinerie wprowadza na scenę sześciu aktorów, z których każdy ma własną energię, aby ożywić około trzydziestu postaci (indywidualność z jednej strony i uniwersalny chór podążający za wspólną nadzieją z drugiej).

Na scenie artyści ci nadają swoje twarze każdemu trybikowi w "tym nędznym świecie", uwikłanym w system niczym w prawdziwej piekielnej maszynie.